کد مطلب:14654 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » احكام

حكم تيغ زدن صورت چيست

تراشيدن ريش به احتياط واجب حرام است ; ولي كوتاه

كردن سبيل مستحب بوده و بلند گذاشتن آن مكروه است.

درباره فلسفه تراشيدن ريش به موارد زير بايد توجه كرد:

الف)علماي شيعه و معتزلين از اهل سنت اتفاق نظر دارند كه همه

احكام الهي تابع مصالح و مفاسد در متعلق آنهاست. از طرف ديگر

چنان نيست كه دقيقا فلسفه همه احكام براي ما روشن باشد، بلكه

برخي از آنها در متون ديني منصوص گرديده مانند فلسفه نماز، روزه،

حج، جهاد، امر به معروف و نهي از منكر و برخي ذكر نگرديده است.

شايد علت عدم ذكر همه آنها هم اين باشد كه گرايش افراطي به دانستن

فلسفه احكام كاهش دهنده روح تعبد در برابر پروردگار است و اين

خود ضرر بزرگي در بردارد، و انسان را دچار نوعي شرك ميگرداند،

يعني فلسفه جويي را جايگزين خداگرايي ميكند. البته در مواردي نيز

انسان از طريق عقلي ميتواند فلسفههايي را بفهمد ولي اين فلسفهها

اولا كليت ندارد و ثانيا به تدريج در طول زمان و با رشد دانش بشري

يكي يكي روشن ميشود و در هر زمان براي هر حكم احتمال وجود

فلسفهها و علل ديگري ميرود كه براي ما مكشوف نيست. بنابراين در

چنين مواردي بايد ابتدا اين فرهنگ نادرست را اصلاح كرد كه ميگويد

اول بايد فلسفهاش را بدانم تا بعد عمل كنم چنانكه در ديگر موارد

زندگي مانند انجام دستورات پزشك اينچنين است.

ب ) از نظر دندانپزشكان وجود محاسن در صورت براي حفاظت

از لثهها و دندانها مفيد است.

ج ) از نظر متخصصان پوست نيز وجود محاسن در صورت رعايت

نظافت و اصول بهداشتي براي حفاظت از پوست و لطافت آنها

مفيد است، مگر در مورد كساني كه گرفتار قارچهاي پوستي و ...

باشند كه مسالهاي استثنايي است.

د ) وجود محاسن متناسب با ساختار طبيعي بدن مرد ميباشد، و

تراشيدن آن تشبه به زنان ميباشد در بحارالانوار، ج 76، ص 112،

ح 12، باب 13 در ضمن روايت طويلي از امام صادق(ع) تاريخچه

اين مساله ذكر گرديده آن گاه امام(ع) به فلسفه فوق اشاره كرده و

ميفرمايند: (( ... وانا نحن نجز الشوارب و نعفي اللحي و هي

... ; ولي ما شوارب را كوتاه ميكنيم و لحيه را باقي ميگذاريم و اين

الفطر

مطابق فطرت است.))



ه' ) نكته ديگري كه امروزه پيدا شده اين است كه يكي از راههاي

انتقال ويروس بعضي بيماريها تيغ كشيدن ميباشد.

و) از لحاظ روايات نيز در اين باره روايات متعددي در كتب روايي،

از جمله بحارالانوار، معاني الاخبار، تحف العقول، وسايلالشيعه و

ديگر مجامع روايي وجود دارد.